Sa mga kalye ng Chicago, ang bawat spin ay parang dasal—hindi laro, kundi ritwal. Ang algorithm ay sambalay, at ang bawat talo’y hininga ng kalikasan. Hindi ka naglalaro; ikaw ay tiniyak kung sino ka bago sumikat ang screen.

Nauunawaan kong ang panalo ay hinggil sa pagtitiis, hindi sa tibay. Ipinaglalaro ng Crash Thron Ball bilang isang mitolohikal na ritwal—hindi paglalaro. Ito ang tunay na paraan upang manalo.

Hindi ito tungkol sa paglalaro—kundi sa pagtatala ng kaluluwa sa gitna ng teknolohiya. Sa bawat algorithm, may malalim na panan: ano ka ba nang dating?

Hindi ito tungkol sa pagtatalo kundi sa isang tahimik na pagsasabay: sa gitna ng gabi, naramdaman ko ang tunay na kalayaan—hindi sa bawi, kundi sa paghinga pagkatapos ng bawat spin.

Lumaki ako sa mga komunidad ng imigrante sa Chicago, kung saan ang mitolohiya at code ay nagkakasalubong. Hindi ito laro—kundi ritwal. Ipinaglaban ko ang aking kalungkutan bilang estratehiya, ang aking pag-iisa bilang ritmo.

Isang personal na kwento ng isang digital storyteller na nahanap ang kanyang sarili sa mga spin ng isang online game—pero nalaman na ang tunay na gantimpala ay hindi sa panalo, kundi sa pagbalik sa katahimikan at presensya. Basahin para malaman kung paano mapipigilan ang digital escapism.