Nanalo ng Milyon, Pero Umalis

Naalala ko ang gabi—ang liwan ng screen ay nawala habang umiihip ang aking mga daliri. Hindi tagumpay. Hindi pagdiriwang. Laman lang sa tahimik.

Hindi Ito Pagtatalo. Ito Ay Ritwal.

Sa West Side ng Chicago, hindi tayo lumaki sa mga slot machine—kundi sa jazz ilalim ng kalye at mural na nagsasalita tungkol sa kapalaran. Sinabi ng lola ko: ‘Ang tadhana ay hindi sumisibol sa pinto—ito’y humahamog.’ Noong unang sinabayan ko ang ‘Crash Tyre Ball,’ hindi ako humahanap ng pera—kundi humahanap ng tahimik.

Hindi Sino Ang Pumipili Ng Tagumpay. Ikaw Ang Pumipili.

Sasabihin nila na random ang odds. Pero ang ritmo? Iyon ay iyong gagawain. Ang 10x multiplier? Isang kidlat—but only kung nakikinig ka sa kanyang echo bago ito sumabog.

Laro akong maliit: Rs.5 bawat spin, para marinig ang hininga ko sa pagkakaltas at pagkalugi.

Ang Iyong Ritmo Ay Isulat Sa Bituin

Maraming manlalaro’y hinahanap ang serye tulad ng mga bayani. Ako’y nakaupo may headphone ko sa 2 AM—not para mas maraming laro, kundi para marinig kung san ako naghihintay si Zeus.

Pumili ako ng ‘Athena’s Quiet Curve’—maliit ang panganib, patagalan ang flow. Ang musika ay di nakikipagbati. Ito’y hingaling.

Samantao Kang Umalis… Ikaw Babalik