ชนะพันเดิมแต่สูญเสียตัวเอง

เคยคิดว่าการชนะหมายถึงการไม่หยุดเลย เครื่องหมุนเหมือนสายฟ้าเหนือโอลิมปัส—แต่ละคลิก เป็นคำอธิษฐานที่ปล่อยให้เงาเข้าไปในความมืด ผมเติบโตในบ้านที่แม่เล่าเรื่องเทพเจ้ากรีกในขณะทานอาหาร ส่วนพ่อเฝมองดาวผ่านหน้าต่างแตก เราไม่มีเงิน แต่มีจังหวะ ผมเริ่มเล่นด้วยเงินสิบพัน—ไม่ใช่เพราะอยากชนะ แต่เพราะต้องการรู้สึกบางอย่างแท้จริง พื้นที่เรียกมันว่า ‘Thunder Rhythm’ มันไม่ได้มอบรางวัลเป็นเงิน; มันให้รางวัลเป็นความเงียบ เมื่อตัวคูณเพิ่มขึ้นห้าเท่า ผมไม่ดึงคันโยน ผมปิดตา และรอ มีบางคนไล่งตามคนกลุ勇士ของซีอัส—ตาเปล่งประกาย หายใจเร็ว—butพวกเขาลืมไปแล้วว่าเมื่อไหร่เริ่มขึ้น ผมไม่มีทางเดินบนระเบียงคนเดียว ไม่มีคอนเฟตตี้ ไม่มีงานเฉลย เพียงแสงดาวบนคอนกรีตและเสียงฮัมของเซิร์ฟเวอร์ที่เย็นลง เกมนี้ไม่แครับหากคุณชนะ มันแครับหากคุณจำชื่อเมื่อคุณหยุดลง มันเรียกว่า ‘RNG’—เครื่องสร้างเลขสุทธิ—as if fate were coded in binary. แต่ว่าถ้าชะตากรรมไม่สุทธิ? หากมันแค่น… เหนื่อย? ผมเข้าร่วม ‘The Starlight Circle’ เมื่อสัปดาห์ก่อนผู้หญิงคนหนึ่งเล่าเรื่อง: เธอเล่นสามสิบนาทีทุกคืน—ไม่ใช่อยากชนะ แต่ว่าเธอพลาดรอยยิ้มของลูกชายในกลางคืนวันอังคาร เราไม่มีความจำเป็นมากกว่านี้ เราต้องการช่วงเวลาFewer moments—and more stillness. เธอชนะพันครั้ง? จากนั้นบอกผม—เมื่อไหร่อีกครั้งที่เธอหยุดลงอย่างแท้จริง?