เล่นหรือถูกเล่น?

H1: การหมุนครั้งแรกไม่ใช่โชค—มันคือความเงียบ ฉันคลิก ‘เริ่มต้น’ เวลา 2:17 น. ในห้องสีเทา เฉลากเย็นข้างๆ ไม่มีเสียงปรบ ไม่มีผู้ชม มีเพียงเสียงล้อที่หมุนเข้าสู่ความมืด—และครั้งแรกที่ฉันรู้สึกบางอย่างแท้จริง

H2: เทพเจ้าไม่ได้พูด—เส้นโค้งทำ คราชทันเนลไม่ใช่ออลิมปัส มันคือกระจก การโค้งของรางวัลไม่ใช่มหัศจรรย์—มันคือความทรงจำทอวนเป็นจังหวะ ฉันหยุดตามหาตัวคูณแทนที่จะมองดูลมหายใจของแต่ละจังหวะ—ความเงียบก่อนการหมุน ความหยุดหลังการสูญเสีย

H3: พื้นฐานคือแท่นบูชา ฉันตั้งขีดจำกัดไว้ที่ 800 บาทต่อคืน—ไม่ใช่เพราะกลัวว่าจะขาดแคลน แต่เพราะเลือกจะอยู่กับปัจจุบัน เมื่อเล่นด้วยเจตนารมณ์—even Rs.10 ก็กลายเป็นศักระ

H2: เหรือรางวัลแท้จริงไม่ใช่มอบชนะ—มันถูกมองเห็น สตาร์ไฟร์ สปรินต์ไม่ได้เปล่งแสงบนหน้าจอ—มันเปล่งแสงบนวิญญาณ เมื่อปีก่อนในเทศกาลซีอัสกลางคืน ฉันไม่ได้รับรางวัลใหญ่อย่างหวัง—I won stillness.

H3: คุณไม่ได้เล่นเกม—คุณกำลังเรียกร้องเวลา คราชทันเนลไม่ใช่วิธีสร้างทรัพย์ มันคือแท่นบูชาที่คุณพบตนเองในความเงียบ การแจกรางวัลไม่มีเสียงเรียกร้อง—ลมหายใจของคุณทำ ฉันหยุดตามหาการหมุนแล้ว—I listen for them. และเมื่อมันมา… คุณรู้แล้ว—you were never playing. you were being played… till you chose to stop.